Απόστολος Κυριακής 8 Μαρτίου 2020

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Μαρτίου 2020, Α΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)

Ἀδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προ­­φητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρί­σθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρη­μίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

1. Ἡμέρα θριάμβου

Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡμέρα δόξας καὶ θριάμβου γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, διότι εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἀγῶνες καὶ στὶς νίκες ποὺ ἐπιτέλεσε ἐν­αντίον τῶν εἰκονομάχων κατὰ πρῶτο λόγο, ἀλλὰ καὶ τῶν ποικίλων ἐχθρῶν ποὺ ἀντιμετώπισε στὴν πορεία της μέσα στοὺς αἰῶνες.

Τὸ ἔτος 843, μὲ πρωτοβουλία τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας, συνεκλήθη Σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία ἀποφάσισε τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἐπικύρωνε τὴ νίκη ἐναντίον τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία γιὰ περισσότερα ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ταλαιπώρησε τὴν Ἐκκλησία. Καθιέρωσε μάλιστα νὰ ἑορτάζεται ὁ θρίαμβος αὐτὸς τὴν πρώτη Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς κά­θε ἔτους, μὲ πανηγυρικὴ λιτάνευση τῶν ἱερῶν εἰκόνων στοὺς Ὀρθόδοξους Ναοὺς καὶ ἀνάγνωση τῶν ἀποφάσεων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, σὲ εἰδικὴ τελετὴ στὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας.

Σήμερα, 12 αἰῶνες περίπου μετὰ τὴ σπουδαία ἐκείνη ἡμέρα, οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας δὲν παύουν νὰ τὴν πολεμοῦν. Τὰ κύματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς πανθρησκείας καὶ ἄλλων πεπλανημένων ἀντιλήψεων ὑψώνονται ἀπειλητικά, ἀποσκοπώντας νὰ ταράξουν τὸ πλήρωμά της καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸν διχασμὸ καὶ στὴν ἀπώλεια. Ἂς εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι νὰ δώσουμε μάχη γιὰ νὰ κρατήσουμε ἀπαραχάρακτη τὴν ἀλήθεια ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες μας.

2. Οἱ ἥρωες τῆς πίστεως

Στὸ πανηγυρικὸ πνεῦμα τῆς σημερι­νῆς ἡμέρας εἶναι καὶ τὸ ἀποστολικὸ Ἀ­νάγνωσμα ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα νικητήριο παιάνα καὶ ἕνα μεγαλειώδη ὕμνο ἀφιερωμένο στὴν πίστη. Μᾶς ἐξιστορεῖ ἀρχικὰ ὁ Ἀπόστολος τὰ κατορθώματα ποὺ πέτυχαν οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ τὴ θερμὴ πίστη τους. Κατορθώματα θαυμαστὰ ἀπέναντι σὲ ἀσεβεῖς ἡγεμόνες, σὲ ἄγρια θηρία, στὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως. Κατορθώματα ποὺ δημιουργοῦν ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ στὶς καρδιές μας.

Ἀκούγοντας στὴ συνέχεια τὰ φρικτὰ μαρτύρια καὶ τὶς κακουχίες ποὺ ὑπέστησαν οἱ ἥρωες αὐτοὶ τῆς πίστεως, οἱ πρὸ Χριστοῦ, στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, ἀλλὰ καὶ οἱ μετὰ Χριστόν, μέχρι καὶ τὶς ἡμέρες μας, βαθιὰ συγκίνηση συνέχει τὶς καρδιές μας. Αὐτοὶ βασανίσθηκαν, μαστιγώθηκαν, φυλακίσθηκαν, λιθοβολή­θηκαν, πριονίσθηκαν, ἀντιμετώπισαν πει­ρασμούς, σφαγιάσθηκαν. Ὅλοι τους ἄντεξαν χωρὶς νὰ ὑποχωρήσουν, λαμ­βάνοντας θεία δύναμη μέσῳ τῆς θερ­μῆς πίστης τους. Μὲ τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ πίστη περιφρόνησαν τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου ἀποβλέπον­τας στὴν οὐράνια μισθαποδοσία ποὺ δὲν ἔχει τέλος.

Ἡ πίστη μας, λοιπόν, δὲν εἶναι χθεσινή. Ἔχει λαμπρὸ παρελθὸν καὶ αἰώνιο μέλλον. Πολεμήθηκε λυσσαλέα μὲ ποικίλους τρόπους, ἀπὸ ἀναρίθμητους ἐχθρούς, ἀλλὰ πάντοτε νικᾶ. Ποῦ εἶναι οἱ ἐχθροί της; Ἐξαφανίσθηκαν. Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως ἀνασταίνεται μέσα ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰ μαρτύριά της, διότι τὴν ἀναγεννᾶ ἡ ζωντανὴ πίστη της στὸν Μόνο Ἀληθινὸ Θεό

3. Οἱ Ἅγιοι μᾶς περιμένουν

Εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ φράση μὲ τὴν ὁποία τελειώνει ἡ περικοπὴ τοῦ Ἀποστόλου. Οἱ ἥρωες αὐτοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, λέει, «οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι». Δηλαδή, ὅλοι αὐτοὶ οἱ γίγαν­τες τῆς πίστεως δὲν ἀπόλαυσαν ἀκόμη πλήρη τὴν ὑπόσχεση τῆς οὐρανίου κληρονομίας. Ὁ Θεὸς ὅρισε νὰ μὴ λάβουν σὲ τέλειο βαθμὸ τὴ σωτηρία τους χωρὶς ἐμᾶς, ἀλλὰ νὰ περιμένουν νὰ τὴ λάβουμε ὅλοι μαζί.

Ἀναμφίβολα ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας προγεύονται ἤδη ἕνα μέρος ἀπὸ ὅσα θὰ ἀπολαύσουν στὴν αἰωνιότητα. Βρίσκονται σὲ κατάσταση εὐφροσύνης, χωρὶς ὅμως νὰ ἀπολαμβάνουν ἀκόμη τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν Χριστὸ σὲ τέλειο βαθμό, ἀλλὰ ἀναμένοντας νὰ τὴν ἀπολαύσουν μαζί μας, μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μάλιστα ὑπογραμμίζει ὅτι ἂν εἴμαστε ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἕνα σῶμα, τότε μεγαλύτερη εὐχαρίστηση προσφέρεται στὸ σῶμα αὐτό, ὅταν βραβεύεται ὅλο μαζὶ γιὰ κάποια νίκη του, παρὰ ὅταν βραβεύεται κάθε μέλος του χωριστά: «Εἰ γὰρ σῶμα ἓν οἱ πάντες ἐσμέν, μείζων γίνεται τῷ σώματι τούτῳ ἡ ἡδονή, ὅταν κοινῇ στεφανῶται, καὶ μὴ κατὰ μέρος» (PG 63, 192).

Μᾶς περιμένουν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι. Καὶ θὰ εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερη ἡ χαρά τους, ὅταν μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τὴν ἄπειρη δόξα καὶ τὴν ἀπερίγραπτη χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Γι᾿ αὐτὸ ἂς μὴν ἀδιαφοροῦμε, ἀλλὰ ἂς ἀγωνιζόμαστε τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως, ὥστε νὰ εὐφρανθοῦμε μαζί τους στὴν Οὐράνιο Βασιλεία.

Πηγή: osotir.org