«Ωδή στην Καλαβρυτινή Μάνα» - Ποίημα: πρώτο βραβείο πήρε η Αργυρώ Ιατρού, μαθήτρια της Β' Λυκείου του 13ου Γεν. Λυκείου Πατρών και Χαρ. Αγωνίστρια Πατρών

Ο ποιητικός διαγωνισμός «Άθλον ποίησης Γιάννης Κουτσοχέρας» ξεκίνησε το 1995 και από τότε γίνεται κάθε χρόνο. Απευθύνεται δε στους όπου γης μαθητές όλων των βαθμίδων Εκπαίδευσης της ελληνικής γλώσσας. Ο εμπνευστής του διαγωνισμού, ο αείμνηστος ποιητής και οραματιστής πολιτικός Γιάννης Κουτσοχέρας, θέλησε να μυήσει τους νέους στον θαυμαστό κόσμο της ποίησης και παράλληλα στην καλλιέργεια της ευγενούς ολυμπιακής άμιλλας.

Στην κατηγορία του ΛΥΚΕΙΟΥ το πρώτο βραβείο πήρε η Αργυρώ Ιατρού, μαθήτρια της Β' Λυκείου του 13ου Γεν. Λυκείου Πατρών και Χαρ. Αγωνίστρια Πατρών.

Υπεύθυνη Καθηγήτρια η κ. Κωνσταντίνα Νίκου.

Μπράβο Αργυρώ! Θερμά συγχαρητήρια και από εμάς! 

ΛΥΚΕΙΟ

ΒΡΑΒΕΙΟ «ΠΑΝΟΣ ΠΟΛΚΑΣ»:

Τίτλος Ποιήματος: «Ωδή στην Καλαβρυτινή Μάνα»

Ψευδώνυμο: «Η ΒΕΛΙΑ»

Μαθήτρια: Αργυρώ Ιατρού

Σχολείο: 13ο Γεν. Λύκειο Πάτρας

Καθηγήτρια: Κωνσταντίνα Νίκου

Ωδή στην Καλαβρυτινή Μάνα

Στέκω μπροστά σου με συντριβή

τα γόνατα κλίνω, γέρνω στη γη.

Σύγκορμη τρέμω με σκυμμένο κεφάλι,

δάκρυα χύνοντας πάλι και πάλι.

Εσένα κοιτώ, Μάνα Καλαβρυτινή,

εσένα γυναίκα ψιλόλιγνη, της πίκρας παιδί.

Πρόσωπο σκαμμένο, με μάτια βουβά

τσεμπέρι δεμένο και χείλη στεγνά.

Εσύ ‘σαι που έθρεψες γιους, αδερφούς,

συζύγους λεβέντες, μα τώρα νεκρούς.

Στα μαύρα σε έντυσε για μία ζωή

αδίστακτη, χαριστική η τελευταία βολή.

Νεκρές οι ζωές σου, στο χώμα πεσμένες

οι ελπίδες σου, μέσα σε στάχτες, χαμένες.

Όνειρα με αίμα, χωρίς ένα χάδι

και μπρος σου να στέκει μονάχα σκοτάδι.

Έσυρες κλαίγοντας σώματα άγια,

σκούπισες, έπλυνες του πόνου σημάδια.

Έσκαψες με τα χέρια σου τάφο ρηχό

έσκυψες κι έβαλες λάδι ακριβό.

Την φρίκη αντίκρισες στα στερνά όνειρά τους,

χάιδεψες τον φόβο απ’ τα πρόσωπά τους.

Στο αυτί τους ψιθύρισες λόγια γλυκά

κι η αγκάλη σου άδειασε παντοτινά.

Πικρό χώμα έριξες, με δάκρυα σπαρμένο

να ανθίσουνε κρίνα σε κήπο αγιασμένο.

Κι η γη που ακούμπησες, χωρίς να μιλήσει

γλυκιά παρηγόρια τον καημό σου να σβήσει.

Σήκω, Μάνα Καλαβρυτινή! Μην κοιτάς τους χειμώνες.

Σήκω, ύψωσε το βλέμμα πέρα απ’ τους αιώνες. 

Κοίτα εκεί, στέκουνε αγέρωχοι οι ανθοί σου.

Μοσχοβολάει Άνοιξη κι Ανάσταση η ψυχή σου!